در تاریخ ایران باستان ، نوروز نخستین روز ماه فروردین است و به همین جهت آنرا روز نو نامیده اند . زیرا آن را پیشانی سال نو می دانستند . جشن نوروز ، بزرگترین جشن ملی ایرانیان است ، که از نخستین روز فروردین ماه آغاز می شود . جشن نوروز و مهرگان بزرگترین جشن آریائیان بوده است . در دوره ساسانیان ،موسم این جشن با گردش سال تغییر می کرد . در گذشته بسیاری از ظروف ما از کشور چین می آمد . در دوره ی ساسانیان ، سین به جای چین تلفظ می شد . در آن دوره برای عدد هفت ارزش بسیاری قائل می شدند .بنا بر این هفت سینی در سفره می گذاشتند . سه تا از سینی ها را از سبزه پر می کردند که سمبلی از پندار نیک ، گفتار نیک و کردار نیک بود . همچنین سبزه ؛ رنگ ملی ایرانیان و به معنای مرداد بود . ( مرداد یکی از امشاسپندان بود که از فرشتگان دین زردشت است ) در سینی چهارم سمنو می گذاشتند که نماد خوبی برای زایش و بارور شدن گیاه بوده . و در سینی پنجم سنجد می گذاشتند ، که بوی برگ آن باعث تجلّی عشق و محبت می شود . در سینی ششم سیب سرخ بود که آن هم نمادی است برای زایش . در سینی هفتم سماق ، سیر و سرکه قرار می دادند که از مواد گندزدا هستند و باعث ازبین بردن میکروبها می شوند . در این سفره همچنین کتاب اوستا و آئینه می گذاشتند . تخم مرغ را نیز به نشانه نطفه و نژاد در سرسفره قرار می دادند . سکه های زرد وسفید را هم به نشانه برکت و ماهی سرخ را به خاطر اینکه اسفند ماه در برج حوت ( ماهی ) است در سفره می گذاشتند . استفاده از اسپند در سفره هفت سین برای دور کردن پلیدی ها بود . درپایان کوزه پر از آب و نقل و شیرینی هم در سفره قرار می دادند .